Oslob en Dumaguete
18 maart 2018 - Oslob, Filipijnen
Vijf uur gaat onze wekker. Je zult denken, die gasten zijn gek. Vijf uur klinkt extreem vroeg en dat is het ook wel, maar om 7 uur is het leven hier al vol op gang.
We staan zo vroeg op omdat we opnieuw een poging gaan doen om met walvishaaien te zwemmen. Vlak voor de kust van ons resort moet het in een klein bootje gaat gebeuren.
De kans dat je hier walvishaaien treft is zeer groot, dat komt omdat de lokale bevolking de enorme wezens zo nu en dan voert.
Het is overduidelijk ook geen geheim dat je hier moet zijn voor de walvishaaien. Het is al snel enorm druk op het strand.
In een klein bootje varen we met 5 anderen een stukje de zee op. In het water liggen al meerdere bootjes in een rij.
Uiteraard duiken Miryam en ik als eerste van onze boot met onze snorkels in het water.
Het duurt nog geen minuut of in de verte doemt een enorme schim op. Binnen enkele seconden zwemt een meters lange walvishaai recht op ons af. Wow, dit is wel heel dichtbij.
In Donsol hadden we dit natuurlijk al meegemaakt. Daar was het veel specialer om een walvishaai te zien en het moment was onvergetelijk.
Nu is de tijd met deze beesten echter een stuk langer. Een klein half uurtje snorkelen we in het water en meerdere enorme exemplaren, waaronder één van ruim tien meter zwemmen ons rakelings voorbij. Die van tien meter was wel echt bizar groot.
Door de formatie van de bootjes, en het feit dat wij allemaal debielen aan boord hadden die niet kunnen zwemmen, zorgde ervoor dat het leek of we alleen met de walvishaaien in het water lagen.
Eenmaal weer op de boot en aan land was het weer een bizarre chaos.
Omdat we zo vroeg al in het water lagen lopen we om half 8 al weer terug in onze kamer. Vlak voor ons resort staat een kerel hangmatten te verkopen. Ik bemachtig, na wat onderhandelen, een hangmat voor minder dan vijf euro.
Blijven we hier of reizen we al door naar Dumaguete?
Eerst even wat eten en rustig bijkomen. We halen allebei een maïskolf met boter en zout bij een kraampje langs de weg. Bij een tafeltje verderop langs de weg gaan we zitten en halen wat te drinken.
We hebben besloten om alvast door te reizen naar Dumaguete. Na het pakken van onze tassen staan we langs de weg te wachten op de lokale gele bus. Door met onze hand te wapperen laten we hem stoppen.
De bus is bomvol dus we moeten staan. Opeens wordt ik aangetikt, helemaal achteraan is nog een plekje waarop de vriendelijke Filipijnen mij wijzen.
Even later komt er nog een plek vrij. Een mannetje naast mij staat op en tikt me aan. Hij wijst naar Miryam en gaat vervolgens zelf op de andere plek zitten zo dat Miryam naast mij kan zitten. In Nederland kom je dat niet snel tegen.
Voor 43 cent worden we samen in een rit van zo'n twintig minuten naar de haven gebracht. Dat zijn nog eens prijzen voor het openbaar vervoer.
In de haven regelen we voor een euro per persoon een kaartje voor de boot die ons eveneens in zo'n 20 minuten naar het naastgelegen eiland gaat brengen.
Eenmaal in de haven aangekomen moeten we nog naar Dumaguete zelf komen. Voor elf cent per persoon stappen we in een volgeladen Jeepney. Een locale vrouw adviseert ons om uit te stappen vlakbij de boulevard in Dumaguete.
Na wat lopen hebben we het uiteraard bloedheet. Zeker met die tassen op onze rug. Wees houden een tricycle aan en vragen de bestuurder om ons naar een betaalbare slaapplaats te brengen. Zijn eerste drie opties zitten vol, maar de vierde is raak.
Prima betaalbaar, airco en een warme douche. Het lijkt of we er al een hele dag op hebben zitten maar het is pas half 12.
We lopen door de drukke stad opweg naar de boulevard. Hier is echt geen westerling te bekennen. Onderweg halen we bij een klein kraampje een soort gebakken banaan, fabuleus.
Op het terras van een een restaurant op de boulevard eten en drinken we uitgebreid.
Na een paar uur vertoeven op het terras lopen we langs de boulevard. In de verte zien we de Filipijnse jeugd op het strand volleyballen. Op een kleine tribune nemen we plaats en kijken rustig toe.
Twee Filipijnse kids, een jongen en een meisje komen bij ons zitten op de tribune. Het meisje komt naar me toe en vraagt of ze mijn gopro, die ik in mijn hand heb mag lenen. Ik zeg nee, maar wel kunnen wel samen op de foto. Het jongetje heeft een kleine telefoon van een model die wij in het jaar 2000 hadden. Er zit blijkbaar een camera op, en wij worden ook gefotografeerd.
Na een aantal foto's over en weer, en een aantal leuke samen laten de kinderen doorschemeren dat ze wel wat centjes zouden willen.
Omdat ze zo lief en netjes waren, en we hebben gelachen besluiten we iets te geven. We hebben echter voor Filipijnse begrippen geen kleingeld. Miryam zoekt in onze rugtas naar de portemonnee. Een briefje van honderd is het kleinste wat we hebben. Honderd is 1,56 euro, maar is voor veel Filipijnen een hoop geld.
Miryam zegt dat we alleen groot geld hebben. Je ziet de ogen van de kinderen groot worden. Het briefje komt uit onze tas tevoorschijn. Met enorme ogen en een brede lach bedanken ze. Opeens springen ze op en rennen juichend en met de armen om elkaar de boulevard op. Prachtig toch. Tot in de verte zien we ze overduidelijk dolblij weghuppelen.
Even terug naar het 'hotel' en dan wat eten. Na het eten rustig ontspannen op de kamer. Morgen nog een dag hier in Dumaguete en dan vliegen we naar Siargao.
We staan zo vroeg op omdat we opnieuw een poging gaan doen om met walvishaaien te zwemmen. Vlak voor de kust van ons resort moet het in een klein bootje gaat gebeuren.
De kans dat je hier walvishaaien treft is zeer groot, dat komt omdat de lokale bevolking de enorme wezens zo nu en dan voert.
Het is overduidelijk ook geen geheim dat je hier moet zijn voor de walvishaaien. Het is al snel enorm druk op het strand.
In een klein bootje varen we met 5 anderen een stukje de zee op. In het water liggen al meerdere bootjes in een rij.
Uiteraard duiken Miryam en ik als eerste van onze boot met onze snorkels in het water.
Het duurt nog geen minuut of in de verte doemt een enorme schim op. Binnen enkele seconden zwemt een meters lange walvishaai recht op ons af. Wow, dit is wel heel dichtbij.
In Donsol hadden we dit natuurlijk al meegemaakt. Daar was het veel specialer om een walvishaai te zien en het moment was onvergetelijk.
Nu is de tijd met deze beesten echter een stuk langer. Een klein half uurtje snorkelen we in het water en meerdere enorme exemplaren, waaronder één van ruim tien meter zwemmen ons rakelings voorbij. Die van tien meter was wel echt bizar groot.
Door de formatie van de bootjes, en het feit dat wij allemaal debielen aan boord hadden die niet kunnen zwemmen, zorgde ervoor dat het leek of we alleen met de walvishaaien in het water lagen.
Eenmaal weer op de boot en aan land was het weer een bizarre chaos.
Omdat we zo vroeg al in het water lagen lopen we om half 8 al weer terug in onze kamer. Vlak voor ons resort staat een kerel hangmatten te verkopen. Ik bemachtig, na wat onderhandelen, een hangmat voor minder dan vijf euro.
Blijven we hier of reizen we al door naar Dumaguete?
Eerst even wat eten en rustig bijkomen. We halen allebei een maïskolf met boter en zout bij een kraampje langs de weg. Bij een tafeltje verderop langs de weg gaan we zitten en halen wat te drinken.
We hebben besloten om alvast door te reizen naar Dumaguete. Na het pakken van onze tassen staan we langs de weg te wachten op de lokale gele bus. Door met onze hand te wapperen laten we hem stoppen.
De bus is bomvol dus we moeten staan. Opeens wordt ik aangetikt, helemaal achteraan is nog een plekje waarop de vriendelijke Filipijnen mij wijzen.
Even later komt er nog een plek vrij. Een mannetje naast mij staat op en tikt me aan. Hij wijst naar Miryam en gaat vervolgens zelf op de andere plek zitten zo dat Miryam naast mij kan zitten. In Nederland kom je dat niet snel tegen.
Voor 43 cent worden we samen in een rit van zo'n twintig minuten naar de haven gebracht. Dat zijn nog eens prijzen voor het openbaar vervoer.
In de haven regelen we voor een euro per persoon een kaartje voor de boot die ons eveneens in zo'n 20 minuten naar het naastgelegen eiland gaat brengen.
Eenmaal in de haven aangekomen moeten we nog naar Dumaguete zelf komen. Voor elf cent per persoon stappen we in een volgeladen Jeepney. Een locale vrouw adviseert ons om uit te stappen vlakbij de boulevard in Dumaguete.
Na wat lopen hebben we het uiteraard bloedheet. Zeker met die tassen op onze rug. Wees houden een tricycle aan en vragen de bestuurder om ons naar een betaalbare slaapplaats te brengen. Zijn eerste drie opties zitten vol, maar de vierde is raak.
Prima betaalbaar, airco en een warme douche. Het lijkt of we er al een hele dag op hebben zitten maar het is pas half 12.
We lopen door de drukke stad opweg naar de boulevard. Hier is echt geen westerling te bekennen. Onderweg halen we bij een klein kraampje een soort gebakken banaan, fabuleus.
Op het terras van een een restaurant op de boulevard eten en drinken we uitgebreid.
Na een paar uur vertoeven op het terras lopen we langs de boulevard. In de verte zien we de Filipijnse jeugd op het strand volleyballen. Op een kleine tribune nemen we plaats en kijken rustig toe.
Twee Filipijnse kids, een jongen en een meisje komen bij ons zitten op de tribune. Het meisje komt naar me toe en vraagt of ze mijn gopro, die ik in mijn hand heb mag lenen. Ik zeg nee, maar wel kunnen wel samen op de foto. Het jongetje heeft een kleine telefoon van een model die wij in het jaar 2000 hadden. Er zit blijkbaar een camera op, en wij worden ook gefotografeerd.
Na een aantal foto's over en weer, en een aantal leuke samen laten de kinderen doorschemeren dat ze wel wat centjes zouden willen.
Omdat ze zo lief en netjes waren, en we hebben gelachen besluiten we iets te geven. We hebben echter voor Filipijnse begrippen geen kleingeld. Miryam zoekt in onze rugtas naar de portemonnee. Een briefje van honderd is het kleinste wat we hebben. Honderd is 1,56 euro, maar is voor veel Filipijnen een hoop geld.
Miryam zegt dat we alleen groot geld hebben. Je ziet de ogen van de kinderen groot worden. Het briefje komt uit onze tas tevoorschijn. Met enorme ogen en een brede lach bedanken ze. Opeens springen ze op en rennen juichend en met de armen om elkaar de boulevard op. Prachtig toch. Tot in de verte zien we ze overduidelijk dolblij weghuppelen.
Even terug naar het 'hotel' en dan wat eten. Na het eten rustig ontspannen op de kamer. Morgen nog een dag hier in Dumaguete en dan vliegen we naar Siargao.
Salamat sa iyong mga magagandang mensahe. Magsaya ka na.