Naar Cebu en door naar het zuiden

17 maart 2018 - Oslob, Filipijnen

Onze wekker gaat om half vijf. Om vijf uur net als we klaar zijn wordt er op onze deur geklopt, 'sir, your transport is here'.

Het busje brengt ons in een half uur voor 2,35 per persoon naar het kleine vliegveld.

In het kleine vliegtuig passen zo'n honderd mensen. In anderhalf uur vliegen we, zowaar optijd naar Cebu.

Op het vliegveld willen meerdere taxi's ons naar Oslob brengen. De rit van drie uur moet dan 3000 Peso kosten, wat neerkomt op 47 euro.

Wij kiezen ervoor om met de bus te gaan. Op het vliegveld pakken we eerst de bus naar het centrum van Cebu, wat ons ongeveer een kwartier duurt. Hier moeten we blijkbaar een stuk lopen naar een Jeepney terminal. Na drie keer opnieuw vragen vinden we die. Welke jeepney we moeten hebben, geen idee. We vragen het opnieuw, 01K. Goed verhaal maar waar dan? Na opnieuw een aantal keer vragen en een straat verder zien we opeens Jeepney's met 04L. Nu pas snappen we het, er zal dus ook wel een jeepney met 01K zijn. Opeens zien we er één rijden aan de overkant van een megadruk kruispunt. Met gevaar voor eigen leven steken we over.

De eerste twee 01K's zitten bomvol. Bij de derde kunnen we erin. We rijden ruim twintig minuten door het chaotische Cebu om vervolgens aan de andere kant van deze grote stad uit te stappen. Nu moeten opnieuw ergens heen lopen, maar weer vragen dus. Op onze route zit een 7Eleven waar we even verkoeling zoeken, en waar we wat eten en drinken.

Iets later stappen we op een grotere bus. Uiteindelijk komen we na bijna 4 uur in deze bus, aan in Tan-Awan, Oslob, Cebu.
Precies waar we de bus uitstappen zit een resort gebaamd mbs. Een super lief klein vrouwtje, genaamd Deling heet ons met een grote lach welkom. Vijftien euro voor een ruime kamer met uitzicht op de zee, topper.

We eten wat op het terras dat ook op de zee uitkijkt. We  hebben overigens nog nooi zo lang op ons eten en drinken moeten wachten. Na het eten is het tijd voor een verfrissende duik in het zwembad. Blijkbaar is het verplicht om te zwemmen in het bijzijn van een lifeguard, dus er komt een mannetje op een stoeltje  bij het zwembad zitten. Toch komisch gezien het feit dat Miryam dertien zwemdiploma's heeft, ik drie en hij waarschijnlijk nul. Maar het idee is prima natuurlijk, zeker met al die Aziaten die al verdrinken onder de douche.
 
Doordat we laat hebben middag gegeten is echt avondeten niet nodig. We drinken nog wat aan de overkant van de weg en leggen een kaartje.