Duiken

4 maart 2018 - Donsol, Filipijnen

Vandaag is de dag. De dag dat het hopelijk gaat gebeuren!

Om zes uur rollen we uit bed, maken ons klaar en schuiven een ontbijtje naar binnen. Om zeven uur lopen we zoals afgesproken bij Fun Dive binnen. We ontmoeten onze Filipijnse duikinstructeur Bobby. Een toffe gozer met veel humor. Ook ontmoeten we drie andere touristen die gaan duiken. Een 47 jarige Australiër, een Canadees van 25 en een Finse van 22.

Met trycicles worden we naar het strand iets verderop gebracht. Onze duikspullen liggen al klaar en onze witte boot dobbert al voor de kust. We moeten een kleine honderd meter door de nog ondiepe zee lopen om aan boord te komen. Op de boot zitten naast Bobby en zijn broer ook nog 5 andere Filipijnse gasten. De sfeer is top, maar toch ook een beetje gespannen. Gaan we vandaag dag echt een walvishaai zien?

We varen ruim anderhalf uur om bij onze eerste duikspot te komen. Miryam en ik duiken samen met Bobby. De andere touristen met iets meer duikervaring  duiken met de broer van Bobby. Geen idee hoe hij heet, waarschijnlijk Ernst.

Om onze skills wat op te frissen doen we wat oefeningen. We hebben sinds Thailand immers niet meer gedoken. De plek waar we hierna gaan duiken is officieel voor een ander level duikers dan dat wij nu zijn. Na de oefeningen begint het echte duiken. We zien een frogfish, zeer apart en met een goede volledig groene schutkleur. We duiken tot een diepte van 25 meter. 

Eenmaal aan boord varen we een stuk naar Manta Bowl. Hier zullen we voor de 2e en 3e duik het water in gaan. Manta Bowl staat bekend om de extreem sterke stroming. Het water stroomt hier over een cleaning station, een grote, honderden meters lange rots onder water. De rots ligt zo'n  25 meter diep. Aan het einde van de rots ligt de zeebodem op een diepte van ruim honderd meter. Tijdens de duik krijgen we een aan een touw bevestigde haak mee. Deze haak moeten we gebruiken  om ons aan het steen vast te haken om te voorkomen dat we worden meegesleurd door de stroming.

We haken ons vast en liggen stil in de hoop dat er een walvishaai opduikt in het troebele water. Door de enorme stroming is het zicht niet al te best. We kunnen slecht een kleine tien meter zien. Boven ons duikt opeens een school tonijn op. Prachtige vissen die evensnel weer in de diepte verdwijnen als dat ze verschenen.
Ook zien we een Bluetip Stingray langs 'vliegen'. Na 33 min moeten we na een korte safety stop weer naar boven. Helaas hebben we geen walvishaai gezien. Hopen dat we bij de tweede duik wel zien waarvoor we zijn gekomen. Of gaan we dit prachtige dier dan toch helemaal niet meer zien?

Op de boot is iedereen toch een beetje teleurgesteld. Het zicht onder water is niet top en we hebben nog niet kunnen zien waarvoor wij kwamen. We krijgen een prima lunch en er wordt gelachen.
Opeens veren de Filipijnen op, de boot veranderd van richting. "Butanding Butanding". Take your flipflops. We zien helemaal niks maar Miryam en ik twijfelen niet. We sprinten naar de achterkant van de boot, schieten in onze flippers en doen onze duikbril op. "In now! In, its here, its here" zonder twijfel jumpen Miryam en ik het donkere water in. Bobby, de gids die ook al in het water is gesprongen sleept Miryam mee naar de achterkant van de boot, op haar beurt sleept Miryam mij de goede kant op. We zwemmen zo hard als we kunnen. Aan de achterkant van de boot zwemmen we opeens door een enorm gordijn van belletjes. Ik zie niet eens waar ik ben en kan zelfs Miryam die aan mijn arm trekt niet zien. Eenmaal door het gordijn heen gezwommen zie ik niks anders dan blauw. Ik kijk wat naar rechts tot ik mij besef dat het blauw waar we tegenaan kijken de zijkant van een werkelijk enorme walvishaai is die op nog geen meter van ons zwemt. Rechts zien we zijn enorme kop. Het prachtige beest is ruim zes meter lang. Het is een ongekend gevoel. We hebben beide geen snorkel in, van enthousiasme en vreugde vergeten we bijna onze adem in te houden. Met veel liefde accepteer ik het zeewater en neem een paar slokken. De gigantische walvishaai zwemt voor ons langs en glijdt langzaam de diepte in.

We komen boven water om weer adem te halen. Euforisch geven we elkaar, en Bobby een high five. Twee van de drie andere toeristen hebben alleen de staart gezien. De Australiër heeft hem helemaal niet gezien. Maar wij hebben hem gelukkig op een prachtige manier gezien! Een beeld waarvoor we kwamen en die wij nooit zullen vergeten.

Voor ons kan de dag niet meer stuk.
Maar we hebben onze derde duik nog. Hier zien wij helaas niks meer. De andere drie touristen zien nu wel een walvishaai voorbij zwemmen. Toch tof dat we alle vijf hebben gezien waar we voor kwamen. Op de boot is het gezellig. Ondanks het feit dat het weer is omgeslagen en het keihard regent wordt er veel nagepraat en gelachen.

Eenmaal aan land nemen we afscheid en gaan naar ons resort. Het is inmiddels al bijna avond. We douchen, kleden ons om en gaan wat eten. We zijn kapot, duiken is toch best intensief. Na het eten zoeken we onze kamer op en vallen vrij snel in slaap. 

Morgen vertrekken we naar Legazpi, om de dag erna via Manilla naar Puerto Princessa te vliegen.

7 Reacties

  1. Sandra:
    4 maart 2018
    wat een ervaring gaaf hoor
  2. Harold:
    4 maart 2018
    Tof dat jullie een walvishaai hebben gezien!
    We volgen jullie vanuit Thailand.....harstikke leuk!!!

    Harold en Ingrid
  3. Harold:
    4 maart 2018
    Tof dat jullie een walvishaai hebben gezien!
    We volgen jullie vanuit Thailand.....harstikke leuk!!!

    Harold en Ingrid
  4. Dennis:
    5 maart 2018
    Gelukkig toch nog een walvishaai gezien! Tof hoor! Geniet ze nog samen.
  5. Jeroen:
    5 maart 2018
    Hoi Miryam en Sjoerd, wat een belevenis ! Dit gaan jullie niet snel vergeten. We volgen jullie ervaringen met grote interesse. Veel plezier verder !
  6. Juuls:
    7 maart 2018
    Yeahhh lekker bezig schatjes!
  7. Marion en Rob verhulsdonk:
    8 maart 2018
    Prachtig verhaal