Pidurangala Rock, Safari en de rit naar Kandy

In Sigiriya hebben we de Pidurangala Rock beklommen om zo bij zonsondergang een waanzinnig uitzicht te hebben op Lion Rock. Dit is misschien wel de mooiste plek waar we ooit zijn geweest samen! 

Na onze safari in het Wilpattu National Park willen we nu nog een Safari doen in de omgeving van Sigiriya. We informeren bij het aardige vrouwtje van onze accommodatie. Blijkbaar kent ze iemand met een jeep. Er wordt een gozer bijgeroepen. Hij verteld ons dat het qua prijs beter is als er nog twee mensen bij komen. Zelf gaat hij twee mensen regelen zegt hij. Een uur later komen we terug om even te checken of het is gelukt.

Net op het moment dat we aankomen in de eettent van de jongen met de jeep wil een Spaanse aardige gozer vertrekken richting Kandy. Gister hebben we toevallig al met deze kerel gegeten in het restaurantje. We vertellen hem over de Safari. Hij twijfelt om toch nog een nacht te blijven en mee te gaan op de Safari. Miryam en ik overleggen even in het Nederlands en bieden hem vervolgens aan om

morgen met onze Tuktuk mee te rijden naar Kandy. Dit is het laatste serie dat hij nodig had, hij gaat meer op Safari. 

Het is nu een uur of 11 in de ochtend. Om 1 uur gaat de jeep in principe weg. We zoeken alleen nog een vierde persoon. Miryam en ik gaan even wat eten ergens. Na het eten komen we terug. Er zijn zelfs twee gasten extra opgetrommeld. De prijs is hierdoor een stuk gezakt. Voor €20 per persoon gaan we vanaf 1 uur tot 6 uur op Safari in een naastgelegen National Park. 

In dit National Park schijnen veel wilde olifanten te leven. Na ongeveer een kwartier zien we in de verte een olifant boven het hoge gras uitsteken. We rijden over een extreem hobbelige weg die richting op. Net als we dichtbij zijn steken er twee grote olifanten over. Achter deze twee reizen lopen twee jonkies waarvan de kleinste naar schatting zo’n twee maanden oud is. We zijn op nog geen vijf meter afstand, dit is heel vet! 

We bewegen ons nog een paar uur door het National Park en komen meerdere keren oog in oog met meerdere olifanten. Wat een ervaring. 

Terug in Sigiriya eten we wat en gaan daarna lekker naar onze kamer. Wat een dag was het weer. 

Vandaag vertrekken we met onze eigen Tuktuk vanaf Sigiriya naar Kandy. Dit is een route van 94 kilometer door bergachtig gebied. Onze Tuktuk gaat maximaal 40 km/u, wat overigens ook de maximum snelheid voor tuktuks is in Sri Lanka. 

We hebben een Spaanse gozer die al vier jaar in Londen woont aangeboden om met ons mee te rijden naar Kandy. Met z’n drieën gaan we dan ook de weg op. 

Het eerste deel gaat goed. Ik redelijk tempo leggen we 40 km af. We stoppen even om ergens wat te eten. 

Na dat we onze reis hebben vervolgt lijkt onze Tuktuk het toch aardig lastig te hebben met het extra gewicht en het bergachtige landschap. Opeens gaat het heel hard met de benzine. Hier zijn niet overal tankstations dus het is opeens even spannend. Ik zeg tegen Miryam dat we snel een tankstation moeten zien te vinden. Geen tweehonderd meter verder rijden we een hoek om en zien we een groot tankstation, wat een geluk. 

Nog zo’n dertig kilometer te gaan. De Tuktuk begint nog meer te rammelen. Ik krijg problemen met schakelen en in de bochten merk ik dat de Tuktuk moeilijker begint te sturen. 

Op een druk stuk waar we aardig moeten file rijden slaat de motor af en krijg ik deze niet meer aan de praat. Het gebeurt vrijwel midden op de weg dus iedereen begint te toeteren. Op een paar meter afstand staat een agent die niet heel blij lijkt. Hier was ik de hele reis al bang voor. Een agent die alles gaat controleren en ons flink gaat naaien. Niks is echter minder waar. De agent helpt ons in eerste instantie de Tuktuk naar de zijkant van de weg te duwen. Ook daar krijgen we hem niet aan de praat. In steenkolenengels sommeert hij ons om naar een garage te gaan. Miryam en de Spanjaard moeten duwen, ik stuur en de agent is achterin gaan zitten. Wat een kerel.

Gelukkig zit er zo’n tweehonderd meter verderop een Tuktuk garage. De agent legt het probleem uit aan zo’n vijf monteurs die het natuurlijk wel grappig vinden dat een stel blanke figuren met een Tuktuk komt aanzetten. De hele werkplaats loopt leeg om ons te helpen. Geen van allen spreekt een woord Engels. Het enige dat ze zeggen is ‘gas’.  Terwijl ik inmiddels ben omsingeld door zeker acht mannetjes probeer ik ze uit te leggen dat we net die tank vol hebben geknald. 

Miryam heeft verderop iemand tevoorschijn getoverd die wel goed Engels spreekt. Deze kerel vertaalt wat Miryam hem verteld. Nu snappen ze dat we net nog hebben getankt.

De motorkap gaat open en er worden wat slangen losgetrokken. Er spuit wat benzine uit. De slangen worden weer aangesloten en ik krijg de sleutel terug. ‘Block’ ‘block’. Blijkbaar was de toevoer van benzine geblokkeerd. Ik start de motor en ja, lekker zeg, gefixt. 

Ik kijk achterom en zie de agent al achterin zitten. Hij gaat echt niet lopen. Hij zegt tegen Miryam en de Spanjaard dat ze moeten lopen en ik moet hem terug brengen naar z’n plek.

Verderop stapt hij uit. We bedanken hem uiteraard voor zijn hulp. De mensen zijn zo bizar vriendelijk hier. 

We rijden weer. Na een tijdje gaat alles toch weer rammelen. We vragen ons hardop af of we Kandy wel gaan redden. Het word erger en erger. We moeten nu snel een garage zien te vinden, zeg ik tegen Miryam en de Spanjaard. 

Opnieuw hebben we bizar veer geluk. Twee bochten verder treffen we een Tuktuk garage. 

We leggen uit dat we een raar geluid horen. Ik geef de sleutels aan de eerste monteur die ik zie. Hij rijd drie meter en parkeert de Tuktuk. Hij zegt wat tegen een andere kerel en geeft hem de sleutel. Hij beweert dat er iets is met de linker achterband. Als hij het zegt zal het wel. Ik geef hem het nummer van de eigenaar van de Tuktuk die wel goed Engels spreekt. Hij kan het fixen voor 500 (€2,50). De reserve band komt tevoorschijn, er gaat een krik onder en de band en een deel van het wiel wordt verwisseld. De monteur laat ons de moeren van de band zien. Shit, letterlijk de helft is weggesleten. Als we verder waren gereden was de band honderd procent van z’n as gebroken. 

Alles is gefixt. We betalen, bedanken de monteur en gaan weer rijden. De Tuktuk rijd beter dan toen we hem kregen, wat chill! 

Vijf uur na dat we zijn vertrokken uit Sigiriya komen we aan in het drukke Kandy. We zetten de Spanjaard hier ergens af en rijden zelf door naar de rand van Kandy. Het is hier ook enorm bergachtig. De wegen naar onze slaapplaats zijn bizar steil. 

Op een stuk waar het echt te gek voor woorden is om met een Tuktuk te rijden staan we stil. Ik kijk hoelang het nog rijden is. Twee kilometer. Twee kilometer vrijwel recht omhoog met een Tuktuk die ik ook weer niet perfect onder controle heb lijkt mij geen goed plan. 

Er stopt een jonge gozer op een scooter. Wat zoeken jullie vraagt hij. Ik laat hem de naam van het hotel zien. Volg mij maar. We rijden een stukje achter hem aan over een minder steile weg. Toch komen we weer aan bij een weg recht omhoog. Hierin en dan nog twee kilometer zegt hij. Ik wijs naar hem. Gelijk vraagt hij of hij moet rijden. Ik stap achterin en deze hele brengt ons met de Tuktuk over deze bizarre weg naar boven. 

We hebben een bizar uitzicht over Kandy. We zitten goed hoog. De laatste tweehonderd meter zijn minder steil dus die laat hij mij rijden. Zelf word hij opgepikt door zijn vriend die ook een scooter heeft. Wat een geluk hadden we weer. 

Dit was een dag vol avonturen. Gelukkig zit het er nu op. Vanavond wordt de Tuktuk opgehaald en gaan we op een andere manier door Sri Lanka heen reizen. 

Uiteindelijk hebben we zo’n 400 kilometer van onze Tuktuk genoten!