Expeditie Robinson

De trip, 'Expeditie Robinson' gaat beginnen. Inclusief ons vertrekken we met 14 touristen en 6 Filipijnse crewleden op een prima formaat boot.

De Crew bestaat uit de 26 jarige hoofd gids 'Nash', zijn assistent en tevens neef John. Een kapitein, een kokkin en drie andere Filipijnen.

Het is overigens de eerste expeditie waarbij Nash de leiding heeft.

We delen de boot verder met zeven Nederlanders, drie Duitsers en twee Engelsen. Vier dagen zullen we met de crew en de andere touristen doorbrengen.

Onze eerste stop is op helikopter eiland. Het idee is dat we hier even kunnen snorkelen. De stroming is vandaag echter nogal sterk dus we zagen alleen zand en werden alle kanten op geslingerd. Gelukkig waren Miryam en ik hier eergisteren ook al. We gaan uit het water en liggen een half uurtje op het strand in de zon.

Na deze korte beginstop varen we door naar een aantal andere eilandjes, mooie stranden en snorkelspots. Uiteindelijk stoppen we voor onze eerste nacht op een zeer afgelegen strand ergens op een afgelegen eiland.

Onze spullen worden met een kleiner bootje naar het strand gebracht. Wij moeten een stuk zwemmen om bij het strand te komen. Ik ben geen goeie zwemmer, maar sommige lijken echt aan een anker te hangen.

Aan de rand van het strand staan kleine hutjes waarin we vanacht gaan pitten. Nash zegt dat we een hut mogen uitkiezen. Miryam en ik kiezen een klein hutje die het dichtst bij de zee, op een viertal paaltjes is gebouwd.

We eten met zn allen op het strand. Na het eten komen opeens de flessen rum tevoorschijn. Zonder moeite worden er drie flessen doorheen gejaagd.

Na een tijd gezellig chillen duikt iedereen z'n hutje in. 'Mocht je nu aan het eten zijn, wacht dan even'. Voor het slapen moest ik zeer nodig naar het toilet voor een grote jongen. Op zo'n driehonderd meter van onze hut stond een klein hutje met daarin een toilet van tien centimeter hoog. Even lekker zitten is er, ondanks dat ik niet lang ben, niet bij. Ik hang boven het gat en laat het noodzakelijke gebeuren. Opeens besef ik dat er geen toiletpapier is, fuck. In de hoek van het hutje staat een regenton met daarin een klein schepje. Ik heb dit in Thailand ook wel meegemaakt dus geen paniek. Met het schepje slinger ik vakkundig wat water naar een donker plek. Niet echt luxe, maar toch wel een beetje het Expeditie Robinson gevoel.

Na dit mini avontuur duik ik ook onze hut in. We liggen op een matras, onder een klamboe. Totaal niks mis mee dus.

Het is midden in de nacht, geen idee hoelaat precies, als ik wakker wordt omdat ik zijknat wordt door een straal water die door het dak van het hutje precies op mij terecht komt. Prima dak wel. Ik maak Miryam wakker in de hoop dat zij een beetje kan bijschijnen met onze zaklamp. Even het bed een meter opschuiven en dwars op het matras, om de natte plek heen liggen.

Het regent en waait inmiddels zo hard dat het lijkt of onze hut is losgekomen van de palen en dat we midden op zee drijven. Het blijkt echter erger te klinken dan het is, dus we proberen nog wat te slapen.

Na een niet al te beste, maar toch redelijke nacht worden we wakker. Het regent nog steeds pijpenstelen. Dit is niet hoe het hier hoort te zijn. We ontbijten met z'n allen onder een afdakje in de hoop dat de regen stopt en de zon doorbreekt, en in afwachting van wat deze dag ons gaat brengen.

To be continued...