Nog steeds op expeditie

Dag drie, na een prime nacht, begint met een klein ontbijtje vlak naast het strand.

We zwemmen naar onze boot en klimmen vervolgens direct op het dak om daar ontspannen in de zon te liggen.

Het is vandaag weer strakblauw en nu al behoorlijk warm. Gelukkig is onze eerste stop, bij een werkelijk paradijselijk eiland niet al te ver weg. We springen als eerste van de boot en zijn heel even als enige op dit prachtige onbewoonde eiland. We maken wat foto's van het spierwitte zand en heldere lichtblauwe water.

Dit is echt hoe je de Filipijnen verwacht, wat een paradijs. We beginnen nu echt te snappen waarom Palawan meerdere keren is verkozen tot mooiste eiland (eilanden groep) van de wereld.

Bij de volgende snorkelspot waar we stoppen haalt gids John een speervispistool tevoorschijn. Terwijl iedereen op het dak van de boot blijft liggen duiken Miryam en ik met John het water in. John's eerste schot is gelijk een voltreffer. Nu lijkt het zo makkelijk. Ik neem het speervispistool van hem over maar knal voornamelijk op koraal of ik de zeebodem. Ook Miryam probeert de kleine vissen te raken, helaas ook zonder succes. Gelukkig voor ons zelfvertrouwen knalt John ook nog ruim vijf keer mis. Zijn eerste schot bleek dus een lucky shot.
 
Uiteraard ging de gevangen vis mee aan boord om later opgegeten te worden.

Na de lunch, terwijl we opnieuw op het dak liggen terwijl we door deze prachtige omgeving varen, komt er een schotel Toron het dak op. Iedereen wordt enthousiast, de gebakken banaan valt extreem goed in de smaak en is de snack van de dag. Miryam en ik aten de Toron al eerder deze reis en waren er sindsdien naar opzoek.

In de middag stoppen we bij een klein dorpje aan de kust. Het dorpje bestaat uit kleine voornamelijk houten hutjes. Met onze Filipijnse gidsen lopen we door de straatjes. Opeens is er wat gaande, we moeten omdraaien en een andere straat in. Wat blijkt, er was net een dorpeling overleden en die kon elk moment door deze straat gedragen worden. Minder leuk, maar helaas ook onderdeel van het leven.

Een paar straten verderop stuiten we op een basketbalveld. Ik heb in de hele Filipijnen nog geen een voetbalveld of goal gezien en heb ook nog niemand ziet voetballen. Alles draait hier om basketbal en een heel klein beetje om volleybal. Opzich best grappig want de gemiddelde Filipijn loopt zo onder een volleybalnet door en komt echt van z'n leven niet bij een basket. Ik overigens ook niet, maar dat terzijde.

Nash, onze hoofdgids stuurt John terug naar de boot om een basketbal te halen. De Filipijnse crew leeft helemaal op. Bloedfanatiek spelen ze twee tegen twee. Vergeet niet dat het hier een bakkie warm is, en dat ik vanaf de zijkant al drijfnat ben door het zweet.

Ook Miryam zweet zich kapot maar dat komt meer door een soort wetsuit die we aan hebben omdat de lokale bevolking geen touristen in bikini kunnen handelen.

Na een boottocht terug naar ons kamp zit het actieve deel van deze dag erop.

Twee kleine Filipijnse meisjes vinden Miryam wel interessant. Blijkbaar is het eiland waar we nu op pitten niet onbewoond, maar dat maakt het niet minder mooi. De meisjes geven Miryam een zelfgemaakte bloemenkrans. Miryam geeft de meisjes twee elastiekjes om hun haar mee vast te maken. Het lijkt erop dat ze niet weten wat ze ermee aan moeten dus Miryam doet het voor. Even later komen ze wat verlegen maar ook trots met een staartje achter ons hutje vandaan om het aan Miryam te laten zien.

Na het avondeten gaan we redelijk vroeg slapen. De laatste dag van de expeditie begint morgen al vroeg.