Laos - Gibbon Experience!

05-12-19

Inmiddels zijn we dus in Laos. Voor het eerst deze reis zijn we in een land waar we niet eerder zijn geweest. Alles is hier is dus nieuw voor ons.

Het was trouwens ook onze eerste grensovergang over land. Best apart, eerst Thailand uit, dan met een bus over ‘de vriendschapsbrug’ naar de andere kant van de rivier en dan Laos in. 

Vervolgens is het een klein stukje met een ‘TookTook’ naar Houayxai waar we slapen vannacht. Bij de grensovergang vanuit Thailand moesten we wachten op een TukTuk dachten wij. Later bleek dat we dan heel lang konden zitten wachten. We werden immers opgehaald door een ‘TookTook’, een soort busje met een open achterkant met daarin twee bankjes.

In de rit richting onze accommodatie zagen we al dat het hier niet extreem flitsend is. Op internet hadden we dat overigens al gelezen, maar dit is dé plek om deel te nemen aan de ‘Gibbon Experience’. Daarover later meer. 

Toen we aan het einde van de dag op het bed neer plofte klapte we niet op een matras maar op een blok beton met een hoes eromheen. 

Het kan niet altijd feest zijn. Ondanks het blok beton draaien we een redelijke nacht. Heel vroeg in de ochtend worden we gewekt door allemaal lawaai, gebeden, belletjes en een verdwaalde haan. 

Uitslapen was er dus niet bij, maar goed, we moesten toch om kwart over acht klaar staan bij het kantoor van de Gibbon experience. 

Het gaat beginnen! Dit hebben wij al lang van te voren vanuit Nederland geboekt, de Gibbon Experience! 

Met een TookTook worden we samen met een andere Nederlandse dame, en een vader en zoon uit Israël gebracht naar de rand van de Jungle. De rit duurt bijna twee uur, mede omdat de chauffeur nog moet tanken en halverwege de rit bedenkt dat zijn reserve band lek is. We staan dan ook ruim een kwartier te wachten tot twee mannetjes langs de weg zijn band repareren met vooroorlogs gereedschap. 

Acht, waarom ook niet, tijd zat blijkbaar. Eenmaal aangekomen bij de rand van de jungle worden we door een van de Laoitaanse gidsen, genaamd ‘Don’ in een harnas gehesen. 

Even later arriveert onze tweede, en tevens hoofdgids ook. Hij is wat te laat maar daar doen ook wij niet moeilijk over. 

De gids genaamd ‘Phadthai’, het zelfde als een Thais gerecht is een jonge, aardige goed Engels sprekende Laoitaanse jongeman van 24.

Hij legt ons uit wat er voor vandaag en morgen op de planning staat. Een ding is zeker, beweging, hoogte en snelheid krijgen we genoeg. En uiteraard zullen we ons ongetwijfeld te pletter zweten. 

Onze tocht begint met een hike van twee uur door de jungle. Op kleine paadjes tussen enorm hoge bamboestengels banen we ons een weg door de jungle. Ik kan je vertellen, dit is geen Nederland. We moeten pittig klimmen en zijn dan ook al snel drijfnat. Hier en daar pakken we even rust om op adem te komen en een slok water te nemen. 

Na twee uur lopen en klimmen komen we bezweet aan bij een grote boom met een waanzinnig uitzicht over een diep dal in de jungle. Ik heb aardig last van hoogtevrees dus ik moet even slikken. ‘Dit gaan we niet doen’ gaat even door mijn gedachten. Maar twee uur terug lopen is ook geen fantastische optie. 

Waar ik dus al bang voor was gaat gebeuren. We gaan ziplinen van de ene bergtop naar de andere bergtop. Deze zipline is 324 meter lang en ruim 150 meter hoog. Als je valt is het niet alleen gedaan met je, maar wordt je ook niet meer gevonden. Ik kijk naar de kabel, de boom en mijn harnas. Ik trek alle touwtjes nog even strak. Miryam en ik kijken elkaar aan, Holy shit! Wat hebben we gedaan. Hadden we nou maar gewoon simpelweg de slowboot gepakt. 

Toch moeten wij er ook aan geloven. Miryam gaat als eerst, ze klikt haar tuigje vast aan de kabel. Good to go.. met een bloedgang verdwijnt ze uit het zicht naar de andere kant van de kabel. Nu ben ik, niet chil. Ik klik mijzelf vast, dubbelcheck alles nog even en spring dan ook van het plateau af. **** wat hoog, ongekend! Ik dwing mezelf te kijken naar het uitzicht over de uitgestrekte jungle, wauw dit is bizar. Aan het einde van de kabel staat Miryam al te wachten. Wat een uitzicht hé, echt niet normaal. 

Na deze zipline volgen er vandaag nog 9, waarvan de langste maarliefst 1445 meter lang is! Van boom naar boom en van bergtop naar bergtop vliegen we door de jungle. Tussendoor moeten we flinke stukken klimmen. Wat een tocht, wat eng, maar wat vet! Dit maak je niet snel meer mee zo. 

Na een paar keer het plateau afgesprongen te zijn is de angst weg en genieten we van elke vlucht. 

Vlak voor de laatste zipline komen we bij een enorme boom. Dit is met afstand de grootste en hoogste boom die ik ooit heb gezien. De boom heeft een omtrek van 12 meter en is ongekend hoog. Dit is volgens de gidsen de grootste en oudste boom van Laos. Volgens schatting is de boom zo’n 700 jaar oud. De boom wordt gezien als heilig. De gidsen bidden dan ook bij aankomst voor de boom. 

Na een uur of 3 a 4, na een tussenstop bij de enorme boom komen we aan bij de 10e en laatste zipline van vandaag. Deze zipline vliegt ons direct de boomhut in waar we vannacht zullen slapen. 

We slapen echt in een waanzinnige boomhut. De enorme boom waarin deze enorme boomhut is gebouwd staat midden in de jungle. Er is plaats voor zo’n 20 mensen maar wij zijn incl. de twee gidsen slechts met z’n zevenen. 

Er wordt heerlijk voor ons gekookt in de avond. Een vrouwtje en een jonge jongen komen met een grote mand op hun rug via de zipline onze boomhut binnen. De koks zijn gearriveerd. Al vrij snel hebben we een enorme rijsttafel klaar staan, wat een luxe. 

Na het eten spelen we kaartspelletjes met onze gidsen. De fles ‘happy water’ komt tevoorschijn. Ik zit er niet lekker in en moet aardig wat shotjes nemen. En heel lekker is het niet. Het lijkt een beetje absint achtige troep, niet echt genieten dus. 

Er wordt veel gelachen. De drank helpt in elk geval tegen de kou. Miryam zit ondertussen diep in een deken gewikkeld aan tafel. Het koelt aardig af hier, zeker zo hoog in een boom diep in de jungle. 

Een van de gidsen roept ons naar de andere kant van de boomhut. Met een zaklantaarn schijnt hij naar de grond enkele tientallen meters onder ons. Er loopt een groot wild zwijn. We gooien wat eten vanuit de boomhut naar beneden. Blijkbaar gebeurt dit dagelijks en komt het zwijn daar op af. 

Inmiddels zijn ook onze bedden klaar. Miryam en ik slapen helemaal boven in de boomhut op de 3e verdieping. We hebben twee kleine matrasjes met daaromheen een enorm doek tegen de muggen. We hebben nog snel wat extra dekentjes gekaapt van beneden. Al snel blijkt dat wij het echt niet koud gaan krijgen vannacht. De dekens zijn top en het doek tegen de muggen en andere beesten houd de warmte lekker vast. 

Wat een dag, wat een tocht, wat een vluchten, wat een plek, wat een boomhut, wat een uitzicht, wat een eten, wat een gezelligheid, wat een slaapplek, wat een nacht. 

Een dag en een plek om nooit te vergeten! Morgen dag twee van de tocht...