Cambodja, voelt gelijk goed!

14-12-19 t/m 16-12-19

In de ochtend hebben we een rondje om het eiland gelopen. Een rondje om dit kleine eiland is ongeveer 7 kilometer. We dachten te kunnen profiteren van de iets lagere temperatuur in de ochtend maar het was al snel 32 graden. 

Vrij snel zien we een mannetje met zijn kruiwagen vol zandzakken een zandheuvel op bikkelen. Hij stopt om naar adem te happen.  ‘You need help?’. Hij knikt met een lach. Ik probeer de voorkant van de kruiwagen op te tillen maar dat ding is loodzwaar. Samen bikkelen we naar boven. Hij bedankt ons vriendelijk. Dit was een korte inspanning maar shit, ik zweet me te pletter nu. 

We lopen langs The garden of Nang. Een lief tentje waarin een oud vrouwtje een aantal katten en honden aan het voeren is. Ze roept ons naar binnen. Binnen, wat overigens vrijwel altijd gewoon buiten is maar dan overdekt bestellen we een drankje. Het vrouwtje vertelt ons over haar katten. 

Na deze pauze lopen we verder langs de rand van het eiland. Uiteraard hebben we de fase ‘doorweekt’ alweer bereikt. 

Een stuk verderop zien we een kudde waterbuffels in het water liggen. Eerder vanochtend werd ik aan de andere kant van het eiland bijna aangevallen, maar deze beesten lijken meer ontspannen. Sommige hebben enorme horens, daar wil je geen kopstoot van. 

Als we ons rondje hebben afgrond zijn we toe aan een ijsje en een duik in ons zwembad. 

De avond verloopt niet heel anders dan de avond ervoor. Beetje eten, een pizza die echt niet te hachelen was. Het kan niet altijd feest zijn. Er is overigens niks mis met rijst en toestanden maar een beetje afwisseling kan geen kwaad. Als er dan pizza op de kaart staat waag je wel eens een poging. Een stuk van die pizza probeert miryam voor me te slijten aan een uitgehongerde kat. Echter denkt ook deze kat er geen seconde over na om ook maar zijn tong uit te steken naar deze rubberen lap met troep erop. 

De volgende ochtend worden we bij onze kamer opgehaald door een mannetje die ons naar de boot brengt. De boot is overigens letterlijk 100 meter verderop maar blijkbaar was hij bang dat we zouden verdwalen. Op een klein bootje varen we naar het vaste land. Hier wachten we een tijd tot er een soort busje komt. Dit busje brengt ons naar de grens van Cambodja. 

Bij de grens begint er een groot toneelstuk. Al dit soort grensovergangen zijn op z’n minst bijzonder. Heel veel vervelende mannetjes doen heel interessant en omslachtig. Op zestig plekken willen ze je paspoort vasthouden. Wij worden voor $5 persoon opgelicht omdat we in de verkeerde rij stonden. We betalen dus $40 in plaats van $35 per persoon. Kleine tip, ga altijd in de officiële rij staan en luister niet naar die gladde gasten die buiten aan een tafeltje zitten. Maar die paar centen mogen ze hebben. We zijn de grens over. 

Over de grens moeten we wachten in een restaurantje. Ruim een uur zitten we daar tot er een busje komt die ons naar Siem Reap brengt. Zogenaamd is dit allemaal goed geregeld maar je ziet het gebrek aan intelligentie. Alles duurt onnodig lang, gaat onnodig omslachtig, iedereen kloot maar wat aan. Maar wat doe je er aan, helemaal niks. Het is wel fascinerend wat het is niet zo dat het busje nog ergens vandaan moest komen. Het busje stond al 40 jaar een paar meter verderop te wachten. Nu zitten we met 20 toeristen in een aftandse bus en bedenken deze mannetjes opeens dat dit, nu pas, wel een goed moment om de bustickets te controleren. Blijkt dus dat er helemaal achter in de bus drie mensen zitten die in een andere bus moeten. Onbegrijpelijk. 

In landen als dit adem je drie keer extra in en laat je het gebeuren. Als dit in Nederland zo gaat worden er aardig wat mensen ontslagen. 

Na nog geen uur rijden stoppen we ergens. Pauze. Gast pauze, we zijn net onderweg. Zo duurt het echt jaren. Voor niks zitten we weer ruim een half uur te wachten. 

Uiteindelijk komen we dan toch aan in Siem Reap. Een Tuktuk chauffeur genaamd ‘mr. Kin’ wil ons gratis naar ons hotel brengen. We hebben nog geen Cambodjaans geld dus ik stap nog ff uit om te pinnen. Miryam en twee gasten uit Nieuw Zeeland die ook in de Tuktuk zitten en chauffeur mr. Kin planken weg. De pinautomaat wil geen geld geven dus ik stap de straat weer op. De Tuktuk is nergens te bekennen. Ik kijk de drukke straten in maar nergens zie ik Miryam. Paar minuten later komt de Tuktuk met alleen Miryam er nog in aan scheuren. Zowel de chauffeur als Kin liggen in een deuk. ‘Panic Panic’ vraagt Kin lachend aan me. 

We hebben al snel door dat dit een mooie gozer is. Hij ligt continu plat van het lachen en heeft wat mooie grappen in huis. Hij brengt ons naar ons hotel. We spreken gelijk met hem af om morgen naar Ankor te gaan. Hij gaat ons een halve dag door het tempelcomplex rijden. 

De volgende ochtend worden we om 04:40 na een dramatische nacht opgepikt. We rijden naar het kantoor waar je je tickets voor Ankor moet kopen. Voor $37 per persoon kopen we een dagticket. We rijden een stuk door en komen bij de eerste ticket controle plaats van Ankor. Een paar mannetjes staan langs de weg om je kaartje te controleren. 

Over Ankor kunnen we kort zijn. Het is heel erg vet! Heel erg warm! Heel indrukwekkend! Voor ons was een dag genoeg, dat wel. Die bomen die over de tempels zijn heen gegroeid zijn ongekend. Het was top, samen met Kin, onze grappige chauffeur! 

Na Ankor komen we om 1 uur terug in ons hotel. We pakken onze tassen, checken uit en verkassen naar een accommodatie verderop in de straat. Betere kamer, beter zwembad, zelfde prijs.  We liggen al snel bij het zwembad en genieten van wat drankjes. 

Het was ff pittig om zo vroeg op te staan maar het was het meer dan waard. Het chillen bij het zwembad was zeer ontspannen en we hebben de dag heerlijk afgesloten in een leuk eettentje midden in de drukke pub street van Siem Reap!