2015 - Gili Trawangang

Joost en ik regelen kaartjes voor de boot terug naar Bali. We zitten in een klein huisje vlak bij het strand te praten met de man van de boot kaartjes. Opeens beweegt het gebouw flink heen en weer en trillen de ramen. Aardbeving! Tien seconde lang houdt het aan. Joost en ik denken eerst nog dat we in de zijk worden genomen, en dat buiten een aantal gasten tegen het gebouwtje aan rammen. Er komt een andere Indonees binnen. "voelde jullie dat" vraagt hij in gebrekkig Engels, "aardbeving". Even later lopen we met de boot kaartjes op zak richting ons huisje waar Dennis en Erwin zijn. Onderweg zijn we er nog steeds niet uit of het echt was of niet. Bij het huisje vraagt Dennis gelijk "voelde jullie dat, alles trilde, de ramen klapte er bijna uit". Joost en ik kijken elkaar aan, "dus toch, bizar". Opeens knalt er een enorme golf door het raam heen. ehh, nee. Maar dat is wel waar je even over nadenkt natuurlijk.

Even later gaan we gewoon weer uiteten. Joost en ik bestellen vis. De vis is zo lang gebakken dat je amper nog ziet dat het vis is, geen succes. Wegspoelen met een biertje dan maar.

Menno stuurt me een bericht. Een vriend uit Nederland waarmee ik bij Abcoude speel. Hij is net aangekomen op Trawangang met z'n vriendin. We spreken om negen uur af in de Irish Bar. Wij hebben al lang wat bier weggewerkt als die slappe om kwart voor tien komt aanlopen. Tof om elkaar te zien aan de andere kant van de wereld! Het is gezellig en we spelen bierpong.

Op de rand van onze bierpong tafels staan een aantal volle halve liters bier van ons. Een dronken mokkel loopt half tegen de tafel aan en kegelt twee bier het zand in. Ze lacht wat dom en zegt niet eens sorry. We kijken der half verbaasd, strak aan. Zo grappig is het namelijk niet, ze had best gewoon twee nieuwe mogen kopen.

We gaan door met bierpong en we lachen veel. Iets later zegt iemand, "eigenlijk moet je die pingpongbal op der hoofd strepen", ik besluit een poging te wagen. Wanneer ze even niet kijkt streep ik een pingpongbal haar richting op. De bal vliegt net te veel naar links en beland op het achterhoofd van een andere meid. Ze draait zich verbaast om en zoekt naar waar die bal vandaan kwam. Ik kijk der nonchalant strak aan. Erwin heeft het niet meer en schiet in de lach. Ik wijs stiekum naar hem. Dan hou ik het ook niet meer, gevouwen lopen we een stukje weg, haha.

Om twaalf uur stopt de muziek weer in verband met de ramadan. Met z'n zessen gaan we nog even naar een strandtent verderop. We drinken nog wat ok vervolgens met z'n allen naar ons huisje te gaan. Onderweg eten we op straat weer een flinke portie lokaal eten, pittig weer. Bij ons huisje drinken we nog een biertje. Even later gaan menno en z'n vriendin naar hun verblijf.

Voor dat wij gaan pitten liggen we nog slap van het lachen. De ventilator in onze kamer draait op volle snelheid. Joost vraagt zich af wat er gebeurt als hij er een flesje water in gooit. Ik lig op bed te kijken. Via de ventilator knalt het flesje met een bloedgang mijn richting op. Ik duik weg. Den vind het prachtig. Hij besluit zijn shirt te gooien. Tot zijn verbazing komt deze niet meer naar beneden na de eerste gooi. We kijken omhoog, hij hangt precies aan de ventilator. Hij besluit zijn volle plastic zak met net gewassen kleding er tegenaan te gooien. De zak ploft open en alle kleren waaien door het huisje. Den doet zijn slippers uit en begint deze in de richting van zijn shirt te strepen in de hoop dat deze naar beneden komt. Een paar worpen later kleeft zijn slipper op onmogelijke wijze tegen het dak aan. Uiteraard komen we niet meer bij. We rammen met flessen water richting de slipper maar deze komt met geen mogelijkheid los. Dat wordt nieuwe slippers kopen, haha.

De volgende ochtend ontbijten we met z'n vieren. We moeten uitchecken, vandaag gaan we terug naar Bali. Den zijn slipper hangt overigens nog sierlijk aan het dak. We lopen even later met z'n vieren naar het strand. Onze tassen blijven nog even liggen bij ons onderkomen. Om drie uur vertrekt onze boot, we hebben dus nog een paar uur. Vandaag staat er voor het eerst wind en is het dus uit te houden in de zin op het strand.

Erwin en ik bestellen beiden een kokosnoot. De Indonesische knul zet die van mij op tafel maar presteerde het om die van Erwin vol over Dennis en Erwin heen te blaffen. Zijknat zijn ze, haha.

Even later komen ook Menno en z'n vriendin Charley weliswaar een uur later dan voorspeld nog even hangen. Voor dat we op de boot stappen nemen we afscheid. Waarschijnlijk zien we elkaar nog op Bali.

We hadden al gehoord dat de golven op zee behoorlijk hoog waren. En dat waren ze inderdaad. Meters hoge golven klappen tegen de boot aan. Het water komt door de kleine raampjes naar binnen. Het is een wonder dat we niet zeeziek worden, al heb ik me wel is beter gevoeld. Zonder te zinken bereiken we Bali.

Met een taxi bus worden we van de haven naar de andere kant van het eiland gebracht. Onze chauffeur kan wel dwingen. Hij ramt z'n bus schaamteloos overal voor en een rood lichtje meegepakken is voor hem ook geen probleem. Na een tijdje stoppen we. Ik zit voorin het busje en vraag de chauffeur wat er aan de hand is. "Party" zegt hij. Even later stapt hij uit. Ik stap ook uit. Er blijkt een ceremonie bezig te zijn op de weg. Een enorme stoet speciaal gekleden mensen lopen in een lange rij over de weg. Best grappig om te zien. Iets later zijn ze gepasseerd en kunnen we verder.

Uiteindelijk komen we weer aan in Kuta. We pitten in het hostel waar we al eerder gepit hebben. Dit was zoiezo de laatste nacht hier want de matrassen zijn weer drama. Maar je kunt niet alles hebben. Er staat een nieuwe dag voor ons, benieuwd wat deze zal brengen.